مژده سالار کیا


فانوس به دست جلو می آمدم . پاهایم را با احتیاط بلند می کردم و بر زمین می گذاشتم . مرد با صدای بلند حرفی می زد و پارچه های سیاه را با دستهایش تکه تکه می کرد و به زنان و مردان می فروخت . جلو رفتم و فانوس را بالا آوردم . چهره ی آبله روی مرد با زخمی عجیب روشن شد . مرد نیم نگاهی انداخت و گفت : « پارچه ی سیاه ، خواهرم ! لازمت می شود . » دستش را آورد بالا و سمتی پر جمعیت را نشان داد و گفت : « برای رفتن به بهشت است ... بدون این راهت نمی دهند. لباس شما البته نامناسب است !»  نگاه می کنم به پیراهن بلند سفیدم وجماعت سیاهپوش . روی برمی گردانم و  پشت به دروازه ی بهشت نماز می خوانم و گرمای شعله های بهشت مرد آبله روی را از پشت سرم احساس می کنم .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: