احمد شاملو در 1304 در تهران به دنيا آمد، او هم به شيوة كهن شعر گفته و هم به پيروي از نيما، شعرِ نيمايي سروده، و هم به شيوه و زبان و فرهنگ تودة مردم به زبان گفتاري طبع آزمايي كرده است.

شيوة خاصِّ شاملو شعر آزاد است كه گونه‌اي آهنگ در آن رعايت مي‌شود، و لبريز از ابهام و ايجاز و ايهام است، و از همين رو براي همگان قابل درك نيست.

شب كه جويِ نقرة مهتاب،

بيكران دشت را درياچه مي‌سازد،

من شراع زورق انديشه‌ام را مي‌گشايم در مسير باد.

شب كه آوايي نمي‌آيد،

از درون خامش نيزارهاي آبگير ژرف؛

من اميد روشنم را همچو تيغ آفتابي مي‌سرايم شاد.

شب كه مي خواند كسي نوميد،

من زراه دور دارم چشم،

با لب سوزان خورشيدي كه بام خانة همسايه‌ام را گرم مي‌بوسد.

شب كه مي‌ماسد غمي در باغ،

من ز راه گوش مي‌پايم،

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: